เรื่องสั้น...ไม่พ้น

            ผมเป็นนักธุรกิจพันล้าน มีทั้งธุรกิจถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย ผมมีบอดี้การ์ดรายล้อมมากมาย ผมต้องการอะไร ผมก็ได้ในสิ่งนั้น ผมมีเงินเป็นใบเบิกทางสำหรับทุกสิ่ง ชีวิตผมมันแสนสบาย

            ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับผม เพราะพวกเขารู้ดีว่าถ้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับผมล่ะก็จะเจออะไรบ้าง ผมมีเพื่อนเป็นตำรวจมากมาย ผมสามารถทำสิ่งที่ผิดให้เป็นสิ่งถูกต้องได้ ใครๆก็อิจฉาและอยากมีชีวิตแบบผม ผมเป็นชายโสดและไม่คิดจะมีครอบครัว ผมสนุกกับการเปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อยๆ ทั้งดารา นางแบบ พริตตี้ ผมก็คว้ามาหมดแล้ว พวกผู้ชายกระจอกคนอื่นๆคงจะพากันหมั่นไส้ผมน่าดู

            ชีวิตผมอยู่บนกองเงินกองทอง มีสาวสวยๆข้างกายซ้ายขวา มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง มีคนใช้คอยบริการทุกอย่าง หลายคนถามว่าผมทำบุญด้วยอะไรถึงได้สุขสบายขนาดนี้ ผมอยากจะหัวเราะดังๆทุกครั้งที่ได้ยินคำถามนี้ ก็คงจะมีแต่พวกงมงายเท่านั้นน่ะสิที่เชื่อในบาปบุญคุณโทษ ผมขอบอกไว้เลยนะ ว่าที่ผมรวยล้นฟ้าขนาดนี้ได้ก็เพราะมันสมองอันชาญฉลาดของผม...ผมเนี่ยแหละตัวโกงในชีวิตจริง แต่การเป็นตัวโกงก็ทำให้ผมได้สุขสบายแบบนี้ ถ้าขืนผมทะเยอะทะยานจะไปเป็นพระเอก ผมก็คงเป็นได้แค่พนักงานบริษัทกระจอกงอกง่อยคนหนึ่ง

            ผมไม่เคยเข้าวัดทำบุญ ผมไม่เชื่อในเรื่องโชคชะตา ผมคิดว่าที่ผมมีทุกวันนี้ก็เพราะความพยายามของตัวผมเอง ผมจะไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระ...

            วันนี้เป็นวันพักผ่อนของผม ผมตื่นขึ้นมาโดยไม่เจอใคร ทั้งๆที่ปกติจะต้องมีคนใช้คอยผมตื่นอยู่ที่ปลายเตียง พวกคนใช้นี่มันเหลวไหลเสียจริง! ผมเดินออกมาที่ห้องรับแขกก็ไม่เจอใครสักคน เดินออกไปข้างนอกก็ไม่เจอใคร บ้านทั้งหลังมีผมอยู่เพียงคนเดียว มันน่าโมโหนักนะ ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวได้ยังไง!

            จู่ๆผมก็รู้สึกเวียนหัว คล้ายจะวูบ ผมเงยหน้ามองทองฟ้าที่เป็นสีขาวโพลนแต่แล้วมันก็ค่อยๆมืดลง จนดับสนิท

            ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ที่วัด สถานที่ที่ผมไม่ได้ย่างกรายเข้ามาเป็นเวลานานแสนนาน เบื้องหน้าของผมคือเมรุเผาศพ ผมเห็นคนคุ้นเคยของผมยืนอยู่ที่นี่มากมาย แต่ไม่มีใครสนใจผมสักคน ผมเดินขึ้นไปบนเมรุ ผมเจอกับโลงศพไม้สักที่สลักลวดลายสวยงาม และรูปที่ตั้งอยู่หน้าโลง...มันคือรูปผม! ผมเวียนหัวคล้ายจะเป็นลม ร่างกายของผมตอนนี้คล้ายกับควันธูป มันค่อยๆจาง ค่อยๆจาง และหายไป...